Pogłębiona lektura Małego Księcia staje się możliwa wtedy, gdy uwzględ­nimy kontekst autobiograficzny, czyli powiązanie zawartych w tej książ­ce treści z sytuacją egzystencjalną i z osobistymi doświadczeniami Autora omawianego dzieła. Zdumiewająca atrakcyjność tej książki oraz siła jej wychowawczego oddziaływania tkwi właśnie w tym, że Mały Książę nie jest fikcją literacką wymyśloną przy biurku, lecz owocem zmagania się Autora z jego własnym życiem oraz z poszukiwaniem wiernej i odpowiedzial­nej miłości jakby z „góry”, z perspektywy samolotu, z perspektywy ciszy i sa­motności. „Dla mnie latać czy pisać jest tym samym. Najważniejsze jest działanie oraz zdolność odnoszenia tego działania do samego siebie. Lotnik i pisarz łączy się we mnie poprzez wspólną świadomość”. Exupery jest świa­domy tego, że człowiek – w przeciwieństwie do zwierząt – nie może poprze­stać na samym działaniu i że działanie bez refleksji staje się groźne. Łatwo bowiem wtedy zagubić sens działania lub działać w sposób niemoralny i nie­odpowiedzialny.

Mały Książę jest utworem zupełnie wyjątkowym w twórczości Autora nie tylko ze względu na niezwykle ważną i poruszającą treść, lecz także ze względu na niepowtarzalną formę literacką oraz szatę edytorską tej publi­kacji. To bowiem jedyna książka, którą Exupery napisał w formie bajki i jedy­ny przypadek, w którym zdecydował się zilustrować swój tekst własnymi rysunkami. Umieszczając jednak nietypową dedykację, sam Autor sygnalizu­je czytelnikowi, że mamy tutaj do czynienia ze szczególną bajką. Z taką mianowicie, którą w pełni mogą zrozumieć jedynie dorośli i to pod warunkiem, że ocalili w sobie dziecięcą otwartość i wyobraźnię, a także dziecięce aspiracje i ideały. Exupery dedykował swoje arcydzieło Leonowi Werthowi z następującym wyjaśnieniem: