Rozpoczynamy Adwent, nowy Rok Liturgiczny, przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia. Jesteśmy pobłogosławieni Słowem Bożym, które zawsze jest żywe. Ewangelia pierwszej Niedzieli Adwentu kilkakrotnie zaprasza nas do czuwania, bo nie wiemy kiedy Pan przyjdzie. Czuwajmy, abyśmy nie przespali swego życia, które ma nas przygotować na stanięcie twarzą w twarz z Bogiem.
Warto zastanowić się w kontekście dzisiejszej Ewangelii czy moje życie jest nastawione na szukanie Boga, miłości, wiary, relacji z drugim człowiekiem? Za czym tęskni moje serce, za jakimi pragnieniami i marzeniami podążam? Jezus pokazuje jak wielką wartością jest Królestwo Boże, do którego zmierzamy, a które już teraz się urzeczywistnia.
Przypowieść o chwaście, to również pochwała Boga, który jest cierpliwy wobec nas i naszych błędów, który pozwala na wzrost dobra i zła wokół nas i nie zniechęca się naszymi złymi wyborami, bo ma nadzieję na cud.
Często nasza wiara i religijność jest powierzchowna, fragmentaryczna i przez to słaba. Wynikać to może z tego, że nasze przekonania nie opierają się na pierwotnych źródłach wiedzy o Bogu, a są jedynie nieuporządkowanym zbiorem wtórnych informacji pochodzących od innych ludzi.
Dzisiejsza Liturgia Słowa stawia przed nami obraz siewcy, który hojnie sieje, rzucając ziarno na drogę, skałę, między ciernie i ziemię żyzną. Warto w kontekście dzisiejszych czytań zadać sobie pytanie, jakim jestem podłożem dla Słowa i na ile pozwalam Słowu Bożemu zmieniać moje życie?
Każdy z nas potrzebuje czasu aby odpocząć, odreagować różne napięcia i stresy. Potrzebujemy również czasu aby poczynić refleksję nad sobą, nad życiem, aby móc postawić również ważne egzystencjalne pytania: Kim jestem, dokąd zmierzam, jaki jest cel mego życia?
Jezus w dzisiejszej Ewangelii daje wymagające wskazania: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien…”. Nie chodzi tu o wyzbycie się miłości do rodziny, ale Jezus przypomina, że kto jest przywiązany do swojego życia, i tylko tego co ziemskie, nie będzie wstanie zaakceptować prawdy Ewangelii.
Dzisiejsza Liturgia Słowa kieruje nasze serca na przeżywanie relacji z Jezusem w kontekście wierności Jego Słowu i odwadze opowiadania się za Nim w konkretnych sytuacjach życia. Jezus zapewnia uczniów: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle”.
Niedzielą Zesłania Ducha Świętego rozpoczęliśmy w Kościele nowy Okres Liturgiczny – zwykły. Jest to czas kiedy głębiej poznajemy życie Jezusa, jego działalność, głównie poprzez Liturgię Słowa.
Niedziela Zesłania Ducha Świętego kończy w Kościele okres Wielkanocny. To jedno z najważniejszych wydarzeń w życiu liturgicznym Kościoła. Przez kilka tygodni przeżywaliśmy na nowo tajemnice radości, tajemnice obecności Jezusa pośród swoich uczniów. Dziś w uroczystość Zesłania Ducha Świętego rodzi się Kościół, misja Jezusa zostaje przekazana wspólnocie Apostołom.