Warto zastanowić się w kontekście dzisiejszej Ewangelii czy moje życie jest nastawione na szukanie Boga, miłości, wiary, relacji z drugim człowiekiem? Za czym tęskni moje serce, za jakimi pragnieniami i marzeniami podążam? Jezus pokazuje jak wielką wartością jest Królestwo Boże, do którego zmierzamy, a które już teraz się urzeczywistnia.
Przypowieść o chwaście, to również pochwała Boga, który jest cierpliwy wobec nas i naszych błędów, który pozwala na wzrost dobra i zła wokół nas i nie zniechęca się naszymi złymi wyborami, bo ma nadzieję na cud.
Często nasza wiara i religijność jest powierzchowna, fragmentaryczna i przez to słaba. Wynikać to może z tego, że nasze przekonania nie opierają się na pierwotnych źródłach wiedzy o Bogu, a są jedynie nieuporządkowanym zbiorem wtórnych informacji pochodzących od innych ludzi.
Dzisiejsza Liturgia Słowa stawia przed nami obraz siewcy, który hojnie sieje, rzucając ziarno na drogę, skałę, między ciernie i ziemię żyzną. Warto w kontekście dzisiejszych czytań zadać sobie pytanie, jakim jestem podłożem dla Słowa i na ile pozwalam Słowu Bożemu zmieniać moje życie?
Każdy z nas potrzebuje czasu aby odpocząć, odreagować różne napięcia i stresy. Potrzebujemy również czasu aby poczynić refleksję nad sobą, nad życiem, aby móc postawić również ważne egzystencjalne pytania: Kim jestem, dokąd zmierzam, jaki jest cel mego życia?
Jezus w dzisiejszej Ewangelii daje wymagające wskazania: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien…”. Nie chodzi tu o wyzbycie się miłości do rodziny, ale Jezus przypomina, że kto jest przywiązany do swojego życia, i tylko tego co ziemskie, nie będzie wstanie zaakceptować prawdy Ewangelii.
Dzisiejsza Liturgia Słowa kieruje nasze serca na przeżywanie relacji z Jezusem w kontekście wierności Jego Słowu i odwadze opowiadania się za Nim w konkretnych sytuacjach życia. Jezus zapewnia uczniów: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle”.
Niedzielą Zesłania Ducha Świętego rozpoczęliśmy w Kościele nowy Okres Liturgiczny – zwykły. Jest to czas kiedy głębiej poznajemy życie Jezusa, jego działalność, głównie poprzez Liturgię Słowa.
Niedziela Zesłania Ducha Świętego kończy w Kościele okres Wielkanocny. To jedno z najważniejszych wydarzeń w życiu liturgicznym Kościoła. Przez kilka tygodni przeżywaliśmy na nowo tajemnice radości, tajemnice obecności Jezusa pośród swoich uczniów. Dziś w uroczystość Zesłania Ducha Świętego rodzi się Kościół, misja Jezusa zostaje przekazana wspólnocie Apostołom.
W dzisiejszej Ewangelii, Jezus mówi o sobie: „Ja jestem drogą i prawdą i życiem” (J 14, 6). Jezus jest drogą, a my wolimy błądzić. Jezus jest prawdą, a my wolimy kłamstwo. Jezus jest życiem, a my tak często wolimy umierać.