Czwarta Niedziela Wielkiego Postu zwana jest Niedzielą „Laetare”, radości, od pierwszych słów antyfony na wejście: „Raduj się, wesel się Jerozolimo”. To wezwanie do radości wydaje się czymś niezwykłym, jeśli zważymy na fakt, że właśnie jesteśmy na półmetku Wielkiego Postu. A jednak – w tym czasie pokuty słyszymy nawoływanie do tego, by się radować. Kościół odpowiada na to wołanie.

Dzisiejsza niedziela wskazuje na aspekt cierpienia. Sens cierpienia możemy odnaleźć tylko w łączności z Chrystusem. Wtedy ono może nas zbliżyć do Boga, inaczej będzie oskarżeniem przeciw Bogu.

Słowo Boga nie jest kolejnym słowem pośród potoku tysięcy słów, które słyszymy każdego dnia. Słowo Jezusa jest wyjątkowe, potrafi wyrzucać złe duchy, przemienić wodę w wino, rozmnożyć chleb, uzdrowić chromego, niewidomego, trędowatego, potrafi wskrzeszać umarłych. Słowo Boga ożywia.

Rozpoczynamy Adwent, nowy Rok Liturgiczny, przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia. Jesteśmy pobłogosławieni Słowem Bożym, które zawsze jest żywe. Ewangelia pierwszej Niedzieli Adwentu kilkakrotnie zaprasza nas do czuwania, bo nie wiemy kiedy Pan przyjdzie. Czuwajmy, abyśmy nie przespali swego życia, które ma nas przygotować na stanięcie twarzą w twarz z Bogiem.