Zgromadzenie Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus zostało powołane do życia aktem erekcyjnym wydanym w dniu 1 sierpnia 1936 roku przez ks. bpa Adolfa Piotra Szelążka w Łucku na Wołyniu. Narodziło się z działalności dwóch religijnych stowarzyszeń zajmujących się pracą wychowawczą i misyjną: Związku Terezjańskiego oraz Asocjacji Chrystusa Króla.

Pierwszą siedzibą Zgromadzenia był dom w Maszowie na Wołyniu. W okresie trzech pierwszych lat swojego istnienia (do wybuchu II Wojny Światowej) siostry Terezjanki bardzo szybko rozwijały działalność na wschodnich kresach ówczesnej Polski. Powstawały kolejne domy zakonne: pięć w Diecezji Łuckiej, jeden w Archidiecezji Warszawskiej i jeden w Archidiecezji Wileńskiej. Tuż przed wybuchem II Wojny Światowej Zgromadzenie posiadało osiem domów zakonnych.

Od początku swojego istnienia siostry Terezjanki nastawione były na pracę apostolską wśród dzieci i młodzieży w społecznościach wyznania katolickiego i prawosławnego. Uczyły religii, prowadziły szkołę w Świdrze, internat w Łucku, Katolickie Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej, a także organizowały kursy kroju i szycia dla młodzieży,rekolekcje dla dziewcząt oraz opiekowały się dziećmi.Oprócz przygotowywania dzieci do sakramentów świętych, moderowały rozmaite grupy religijne, takie jak Kółka Świętej Tereski, czy młodzieżowa Akcja Katolicka.

Wybuch II Wojny Światowej uniemożliwił Zgromadzeniu prowadzenie dalszej działalności. Po zajęciu Diecezji Łuckiej przez Armię Czerwoną siostry Terezjanki opuściły domy zakonne i rozjechały się do swoich rodzin. Mimo rozproszenia, nadal posługiwały wszędzie tam, gdzie były potrzebne. Pomagały biednym i uwięzionym, prześladowanym kapłanom i Żydom oraz studiującym potajemnie klerykom. Pracowały przy parafiach, przygotowywały posiłki dla ubogich i bezdomnych oraz opiekowały się osobami chorymi, w podeszłym wieku i osieroconymi dziećmi.

Po II Wojnie Światowej siostry Terezjanki zostały przesiedlone z Wołynia na Ziemie Odzyskane i od nowa rozpoczęły organizowanie zakonnego życia w nowych granicach Polski. Osiadły na Dolnym Śląsku oraz na Warmii i Mazurach. Pracowały w szkołach, sierocińcach, przy parafiach, w domach dla osób starszych, a także włączały się w organizowanie kolonii dla dzieci z ubogich rodzin. Mimo wielu trudności, jakie napotkały w nowych warunkach ustrojowych, wytrwale kontynuowały dzieło zlecone im przez Założyciela.

Od 9 maja 1991 roku Zgromadzenie Sióstr św. Teresy od Dzieciątka Jezus zostało włączone do Rodziny Karmelitańskiej, a od 19 marca 1993 roku otrzymało status zakonnego instytutu habitowego na prawie papieskim. Posiada dziś piętnaście domów zakonnych: dziesięć w Polsce, dwa na Ukrainie, dwa we Włoszech oraz placówkę misyjną w Boliwii.

Dom Generalny został przeniesiony z Rychnowa do Podkowy Leśnej w roku 1973 za zezwoleniem księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego. Po rozbudowie stał się centrum życia duchowego Zgromadzenia, a siostry Terezjanki stały się ważną częścią podkowiańskiej społeczności. W domu generalnym rezydował w ostatnim okresie swojego życia ksiądz infułat Stanisław Kobyłecki, który z polecenia księdza biskupa Szelążka był opiekunem i przyjacielem Zgromadzenia od jego początku.