Cnota wyrzeczenia się i ofiary w małej drodze św. Teresy

Kiedy mówi się o św. Teresie często pomija się jej praktykę ascezy i  wyrzeczenia, które są przecież istotnym elementem małej drogi. Bo kroczyć drogą św. Teresy to nie znaczy usiąść wygodnie, trzymając pod rękę naszą nędze i słabość, myśląc, że niczego już nie musimy robić.

Musimy ukochać męstwo i zdecydowanie na różnych płaszczyznach naszego życia. W obecnych czasach coraz trudniej jest o dobrowolne wyrzeczenie. Pokuta, umartwienie, wyrzeczenie kojarzy się z doznawanym i zadawanym sobie cierpieniem.

Z całą pewnością Kościół nadał św. Teresie tytuł Doktora Kościoła, by pokazać nam nie tylko wartość ofiary, ale wartość miłości i pokory, w których zamyka się wszystko. Sama święta mówi:

„Wiele dusz twierdzi, że nie ma siły by spełnić taką czy inną ofiarę (…). Niech czynią tak jak ja, niech zdobywają się na wielki wysiłek. Bóg nigdy nie odmawia pierwszej łaski, która daje odwagę do działania. A potem serce się umacnia i idzie się od zwycięstwa do zwycięstwa”.

Wszyscy Święci rozumieli, że nie można wieść wygodnego życia, kiedy idzie się w ślad za Ukrzyżowanym Panem. Wyrzeczenie, asceza jest nie tylko moralnym obowiązkiem, ale i moralnym przywilejem. Bóg nie chce, byśmy czyniły coś, co przekracza nasze możliwości. Spróbujmy dać Mu niewielki znak, że chcemy zapominać o sobie, aby On mógł w nas wzrastać.

Św. Tereso od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, módl się za nami.

s. Scholastyka Mozerys