Sens życia polegający na uzgadnianiu swojej woli z wolą Bożą

Pytanie o sens życia było i jest przedmiotem poszukiwań różnych systemów filozoficznych, psychologicznych i religijnych. Można śmiało stwierdzić, iż odnalezienie sensu życia jest dla człowieka czynnikiem rozwojowym realizującym wartości przyjęte przez własne przekonania. Odnalezienie sensu, piękna i istoty życia, wsparte mocnym fundamentem chrześcijańskiej nadziei staje się przygodą w drodze do pełni naszego człowieczeństwa.

Na kartach Ewangelii Jezus Chrystus jawi się jako Ten, który nadaje sens ludzkiej egzystencji, przejawiającej się w miłości, mądrych wyborach, stracie życia ze względu na Ewangelię.

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus doskonale pojęła tę „stratę”, kiedy przekraczając mury Karmelu powierzyła całkowicie Jezusowi tych, których zostawiła ze względu na najwyższą wartość poznania Jezusa Chrystusa. W swojej drodze codziennego kroczenia nie zatrzymała się sztywno na duchowości Karmelu, lecz wzbogaciła ją o drogę zawierzenia, całkowitego zdania się i skoncentrowania na Bogu, stawiając za przykład dziecko. Zawierzenie uczyło Teresę, że nie może polegać jedynie na sobie, że tylko w konfrontacji ze Słowem Boga może czynić wielkie rzeczy, walczyć w imię i dla miłości. Uznając Jezusa jako Tego, który jest wypełnieniem jej wszelkich pragnień, nadając jej sens życia w codziennej posłudze i walkach. Zawierzenie doprowadziło ją do ofiarowania i oddania swojej słabości, pozwalającej działać Bogu w sobie według jego upodobania, zdając się we wszystkim na Niego. Postawy Teresy, czyny i sposób ich realizacji zawsze spotykały się ze „spojrzeniem” Jezusa. Ta wewnętrzna umiejętność uzgadniania swojej woli z Bożą wsparta przez cnotę ufności, nadawała kierunek jej duchowej drodze, w której odnajdywała sens życia w codziennych wyborach. Nadzieja, kierowała ją zawsze ku upragnionemu dobru w przekonaniu, że istnieje coś, czemu warto służyć.

s. Dawida Prusińska