Często nasza wiara i religijność jest powierzchowna, fragmentaryczna i przez to słaba. Wynikać to może z tego, że nasze przekonania nie opierają się na pierwotnych źródłach wiedzy o Bogu, a są jedynie nieuporządkowanym zbiorem wtórnych informacji pochodzących od innych ludzi – duchownych i świeckich. Tymczasem Katechizm Kościoła Katolickiego wskazuje nam dwa najważniejsze źródła wiary, z których powinniśmy jak najcześciej korzystać – Pismo Święte i Świętą Tradycję Kościoła. Korzystanie z pierwotnych źródeł, w czasach szczególnie agresywnej propagandy ateizmu i nihilizmu, pozwala łatwiej odróżnić prawdę od kłamstwa; łatwiej odsiewać ziarno od plew.
„Święta Tradycja i Pismo Święte stanowią jeden święty depozyt słowa Bożego”,
w którym — jak w zwierciadle — Kościół pielgrzymujący kontempluje Boga,
źródło wszystkich swoich bogactw
(Katechizm Kościoła Katolickiego — KKK 97).
 |
|
 |
|
Termin „Biblia” jest greckim i łacińskim tłumaczeniem starotestamentowych hebrajskich określeń pism świętych „serafim”, używanych przez proroków. Słowo „Biblia” — liczba mnoga od słowa greckiego „biblos” (książka), upowszechnione zostało przez Hieronima. Obecnie za przekładem łacińskim posiada formę liczby pojedynczej. Już w czasach Starego Testamentu posługiwano się nazwą „Słowo Boże”. Używa go też Nowy Testament. Pismo Święte jest właściwie zbiorem wielu ksiąg. Kanon Biblii zawiera 66 ksiąg, jest więc w swej istocie prawdziwą księgą ksiąg. Dzieli się na dwie części: Stary i Nowy Testament. Stary Testament z kolei dzieli się na pięć części. Pierwsza z nich to tzw. Pięcioksiąg Mojżesza, obejmujący pięć pierwszych ksiąg Pisma Świętego. Księgi te nazywane są zwykle księgami Mojżeszowymi lub określane następującymi nazwami: Księga Rodzaju, Księga Wyjścia, Księga Kapłańska, Księga Liczb, Księga Powtórzonego Prawa. Druga część obejmuje księgi historyczne, od Księgi Jozuego do Estery. Kolejna część to księgi poetyckie, od Księgi Joba do Pieśni nad Pieśniami. Następną grupę stanowią księgi proroków większych, od Księgi Izajasza do Daniela. Wreszcie piąta część zawiera księgi proroków mniejszych, od Ozeasza do Malachiasza. Nowy Testament dzieli się na trzy grupy. Na początku są księgi historyczne, tj. cztery Ewangelie i Dzieje Apostolskie. Drugą grupę stanowią Listy, głównie apostoła Pawła, ale nie tylko. Na końcu Nowego Testamentu znajduje się Apokalipsa, czyli Objawienie św. Jana. Jest to księga prorocza. Biblia przedstawia olbrzymie bogactwo treści i zagadnień, od codziennych spraw człowieka, poprzez głębsze problemy życia aż do spraw transcendentalnych, zbawczych. Na pierwszych stronach przedstawia dzieło stworzenia świata i człowieka, ukazuje panoramę raju, dzieje ludzkości i narodu wybranego. Wreszcie, gdy „nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg Syna swego”. Pojawia się Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek, centralna postać Pisma Świętego. Następnie Biblia ukazuje działalność apostołów, wreszcie nakreśla nowotestamentową historię Kościoła Bożego. Opis kończy się wizją nowej ziemi, raju odzyskanego. Tak więc Pismo Święte prowadzi czytelnika od raju do raju. A pomiędzy stworzeniem i nową ziemią rozciąga się historia biblijna, przedstawiająca dramat grzechu, w którym dobro i sprawiedliwość odnoszą ostateczne zwycięstwo. Stanowisko człowieka ukazuje Biblia w perspektywie wieczności, nadając tym samym życiu ludzkiemu głęboki sens. Wyjaśnia również złożone problemy świata i ludzi, tajemnice i paradoksy wiary, postuluje postęp w dziedzinie ducha, tchnie nadzieją i optymizmem. Księga Ksiąg ma ok. 40 autorów. Mimo tej wielości, Pismo Święte wykazuje zdumiewającą jednolitość treści, niemożliwą do osiągnięcia przez myśl wyłącznie ludzką. Bernard Koziróg
|
|
Pobierz tekst w pliku PDF »
Z całego serca dziękujemy Bogu za to, że możemy dziś ofiarować całemu Kościołowi dzieło noszące tytuł “Katechizm Kościoła Katolickiego” i będące “tekstem odniesienia” dla katechezy odnowionej żywymi źródłami wiary! Podobnie jak odnowa liturgiczna oraz opracowanie nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego i Kanonów Katolickich Kościołów Wschodnich, Katechizm przyczyni się w znacznym stopniu do odnowy całego życia kościelnego, której pragnął i którą zapoczątkował Sobór Watykański II. Katechizm Kościoła Katolickiego jest owocem bardzo szerokiej współpracy: dojrzewał w ciągu sześciu lat wytężonej pracy, prowadzonej z wielkim zapałem i w duchu uważnego wsłuchiwania się w różne opinie. Każdy katechizm powinien wiernie i w sposób uporządkowany przedstawiać nauczanie Pisma świętego, żywej Tradycji w Kościele i autentycznego Urzędu Nauczycielskiego, a także duchowe dziedzictwo Ojców, Doktorów i świętych Kościoła, by umożliwiać lepsze poznanie tajemnic chrześcijańskich i ożywiać wiarę Ludu Bożego. Musi brać pod uwagę wyjaśnienia nauki, które w ciągu dziejów Duch Święty wskazał Kościołowi. Konieczne jest także, by pomagał rozjaśniać światłem wiary nowe sytuacje i problemy, które w przeszłości nie zostały wyjaśnione. Proszę zatem pasterzy Kościoła oraz wiernych, aby przyjęli ten Katechizm w duchu jedności i gorliwie nim się posługiwali, wypełniając zadanie głoszenia wiary i wzywając do życia zgodnego z Ewangelią. Katechizm zostaje im przekazany, by służył jako pewny i autentyczny punkt odniesienia w nauczaniu doktryny katolickiej, a w sposób szczególny jako tekst wzorcowy dla katechizmów lokalnych. Zostaje także ofiarowany wszystkim wiernym, którzy pragną głębiej poznać niewyczerpane bogactwa zbawienia (por. Ef 3, 8). Ma też wspierać dążenia ekumeniczne, ożywiane świętym pragnieniem jedności wszystkich chrześcijan, przedstawiając dokładnie treść nauki katolickiej i ukazując jej harmonijną spójność. Wreszcie, Katechizm Kościoła Katolickiego zostaje ofiarowany każdemu człowiekowi żądającemu od nas uzasadnienia nadziei, która jest w nas (por. 1 P 3, 15), i pragnącemu poznać wiarę Kościoła katolickiego. Jan Paweł II |